τελλουριούχος

-α, -ο, θηλ. και τελλουριούχος, Ν

χημ. αυτός που περιέχει τελλούριο (α. «τελλουριούχο βισμούθιο» β. «τελλουριούχο νικέλιο» γ. «τελλουριούχος άργυρος» δ. «τελλουριούχος υδράργυρος»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τελλούριο + -ούχος*].